Vandaag, 3 mei, vlieg ik na 3 intensieve consultancy
dagen in Hamburg terug naar huis. Vandaag is ook de dag waarop mijn vader,
dokter Henry Donders, 121 jaar geleden werd geboren als 3de kind in
een gezin van (uiteindelijk) 11 kinderen. Zijn vader, eigenaar-directeur van
een textielfabriek in Tilburg, was een sterke en duidelijk aanwezige man die
graag en hard werkte en tegelijkertijd ook van het leven kon genieten. Een keer
per jaar nam hij mijn vader mee voor een dagje Brussel. Later zou mijn vader
hetzelfde doen met mij, vandaag de dag doe ik dit ook met mijn kinderen. Met
het verschil dat we in de regel een paar dagen langer uittrekken voor dit soort
tripjes.
Mijn vader werd huisarts in Kerkrade, waar hij vooral
mijnwerkers begeleide die dood gingen aan stoflongen. Hij studeerde door, werd
oogarts en chirurg, en genoot ervan er voor zijn patiënten te zijn. Een collega
van hem, professor Zeeman, schreef mij een brief op mijn geboortedag (8 maart
1957): ‘Paul, ik wens jou dat je een vriend voor velen wordt, zoals jouw vader
een vriend voor velen is.’
Tijdens de tweede wereldoorlog belande mijn vader in het
concentratiekamp van Vught, waar hij een jaar heeft gezeten. Zijn eerste vrouw
overleed toen hij 62 was. Daarna trouwde hij met mijn moeder, waarmee hij nog 3
kinderen kreeg. Wat een optimist! Wat een harde werker. Hij werkte vervolgens
met veel plezier door tot hij 75 was.
Als ik terugblik op zijn leven, dan zie ik hoe alle 7
resilience-factoren sterk ontwikkeld waren bij hem. Daarmee kon hij ook tijdens
allerlei crises, teleurstellingen, uitdagingen en veranderingen steeds weer
ervoor kiezen met nieuwe motivatie het volgende tijdperk in te zetten. Door
zijn geloof in de toekomst, ben ik überhaupt tot stand gekomen. En daar ben ik
iedere dag uitermate dankbaar voor.
Mijn vader, voor mij een voorbeeld dat het leven zo veel
meer als alleen de moeite waard is. En ook, dat het bijzonder zinvol is een
levensstijl vol veerkracht te ontwikkelen.
Dank je pa!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten